A small step for mankind
Door: Maarten Bosma
Blijf op de hoogte en volg Maarten
14 September 2013 | Ierland, Limerick
Na een paar heerlijke dagen van rondkijken in Ierland werd zondag (1 september 2013) eindelijk de sleutel van de kamer die ik voor het komende jaar zou bezetten overhandigd. Mijn eigen plekje! Bij binnenkomst zag alles er op het eerste oog steriel uit. Gelukkig van Vallerie nog mee, die vond het toch wel anders dan steriel en begon met haar schoonmaakwoede los te laten op mijn kamer. Ik moet toegeven achteraf kon je goed het resultaat zien. Een mooiere locatie op het complex kon ik me niet indenken. Tweede etage, achterkant van het gebouw, dus geluidvrij, en een mooi balkon. Top geregeld (of gewoon veel geluk).
Het is een hele simpele kamer maar voorzien van alle gemakken. Tweepersoonsbed (niet zo goed als thuis natuurlijk) genoeg kastruimte en een eigen badkamer + toilet op de kamer. Heerlijk! Het grote nadeel is dat er geen Wi-Fi in de kamers is en je ook geen router mee mag nemen om een draadloos netwerk aan te leggen. Ach, dat zijn ook maar kleine puntjes.
Maandag zijn we met de huurauto terug gereden naar Dublin en is Vallerie op het vliegtuig gestapt naar Amsterdam. Een emotioneel afscheid waarbij we de zeespiegel hebben doen stijgen was het gevolg (kuch, kuch. Dacht het niet). Nee gewoon een ferme knuffel en ‘of we go!’. Het is maar een jaartje.
Na een helse terugreis in de bus (vertraging, je kan het zo gek niet verzinnen) was Vallerie eerder in Assen aangekomen dan ik weer in Limerick. Uiteindelijk na 5,5 uur toch aangekomen in Limerick. Het was donker en stil in mijn kamer. Dat zou ook bijna de hele week zo blijven. Mijn andere kamergenoten waren waarschijnlijk allemaal Ieren omdat ze zo laat pas aan zouden komen. Na een week van rust kwam afgelopen zondag de groep met medebewoners binnen. Met alle respect, een stelletje broekies eerste klas. Aardig, maar jong. Hoeft natuurlijk niet uit te maken. Maar na een korte kennismaking bleken ze in de categorie 19 – 21 jaar te vallen. Nog steeds niks mis mee, maar ze hadden het wel voorzien op een avondje flink zuipen nadat ze de zomer thuis hadden doorgebracht onder de vleugels van vaders en moeders. Punt van kritiek is wel dat de ‘Village Manager’ naast ons woont dus praktisch gezien alles kan horen. Ik vind dat geen probleem, want dan weet je zeker dat je weinig last hebt van geluidsoverlast, had ik het even lelijk mis zou later blijken.
De avond vorderde met een goede vaart, nadat ik mijn kamer al was uitgeschreeuwd door al het lawaai ging ik voor de methode ‘if you can’t beet them, join them!’ Het geschreeuw ging nog even door en om 21.30 kwam de security binnen wandelen dat we allemaal op straat zouden worden gezet als we niet snel ons volume naar beneden zouden bijstellen. Doordat sommige van de jongens (13 stuks in totaal) compleet kapot waren van het drinken kwam er weinig zinnigs meer uit. Na nog een paar borrels gingen ze op stap. Omdat ik niemand kende en ze wel aardig waren ben ik ook mee gegaan op stap. Het was gezellig, maar ik voelde me wel net een opa tussen al het gepeupel. Om 24.00 had ik het dan ook wel gezien en ben naar huis gegaan. De volgende dag was het 11 uur dat er op de deur werd gebonsd. De Village manager moest even haar gram komen halen over de avond ervoor. Ze moest de televisie wel zo hard zetten en nog steeds kon ze ons luid en duidelijk er doorheen horen. Als 4 kleine jongens zaten we aandachtig te luisteren en ja te knikken. Tijdens dat gesprek was ik er al klaar mee. Die jongens gaan dit een heel jaar zo volhouden. Dit kat en muis spel tussen wat wel en niet mag. Ze had de deur nog niet dicht getrokken en ze lachten volop en vonden het fantastisch. Een uurtje later was iedereen vertrokken voor hun eerste college. Mijn colleges begonnen pas op dinsdag dus kon ik rustig aan doen. Het hele jaar met deze ‘jochies’ opgescheept zitten is echt te veel van het goede. Daar betaal je dan een gruwelijk vermogen voor… Na even denken ben ik bij de village manager binnen gestapt en heb haar uitgelegd dat ik er niet voor heb gekozen bij jonge jochies die net in het 2e jaar zijn beland in huis te komen. Ze gaf direct toe dat ze niet goed naar mijn aanmelding had gekeken en ik een andere woning zou kunnen krijgen waar meer postgraduate studenten zitten. Na kort nadenken heb ik voor de optie gekozen en heb mezelf maandagmiddag verhuisd van ene appartement aan een appartement 200 meter verderop. Jammer was het wel, want ik had net alles ingericht in het appartement. Maar goed het was even niet anders.
Het nieuwe appartement deel ik met drie andere mannen in de leeftijd van 43, 33 en 27. Dat past mij stukken beter. Geen Nickelodeon maar BBC op de televisie. Na een middag van sjouwen met kleren en de voorraad eten & drinken die ik al had ingeslagen toen er nog wel een auto tot de beschikking stond was ik wel even zoet.
Uiteindelijk alles weer op plek en kennis gemaakt met mijn Iranese, Egyptische en Ierse medebewoners. Toffe gasten, goed gevoel voor humor en stukken verfijnder dan de ‘jochies’ uit het vorige huis.
Colleges
Na een fijne tijd van verkennen op de campus en een oriëntatie die vrijdag plaats had gevonden kon dinsdag worden aangevangen met de colleges. Eindelijk, naar lang wachten en uitkijken naar dit moment was het zover! Kennis vergaren!
Na de eerste 4 colleges van deze week is me wel wat duidelijk geworden, lezen moet een heel grote hobby gaan worden. Onderhand is dat het ook al geworden. Gemiddeld moeten we ongeveer 20 papers per week lezen. Niet alleen research papers, maar voornamelijk (85%) review papers. Heerlijke stof, dat wel, maar verschrikkelijk veel. Maar goed om wat te leren moet je er wat voor over hebben.
Momenteel zit de week al goed vol met lezen dus. De eerste deadline voor inleveren van een opdracht is maandag. Een mooie start dus.
Ik kan maar één ding zeggen. Ik heb er enorm veel zin in en zie er erg naar uit om dit jaar te vlammen en volgend jaar rond deze tijd met een verschrikkelijk lelijk zwart pakje te lopen en mijn diploma te mogen ondertekenen. Dat zou zo’n ultieme droom in vervulling zien gaan!
Dat was het voor nu!
Liefs,
Maarten
Het is een hele simpele kamer maar voorzien van alle gemakken. Tweepersoonsbed (niet zo goed als thuis natuurlijk) genoeg kastruimte en een eigen badkamer + toilet op de kamer. Heerlijk! Het grote nadeel is dat er geen Wi-Fi in de kamers is en je ook geen router mee mag nemen om een draadloos netwerk aan te leggen. Ach, dat zijn ook maar kleine puntjes.
Maandag zijn we met de huurauto terug gereden naar Dublin en is Vallerie op het vliegtuig gestapt naar Amsterdam. Een emotioneel afscheid waarbij we de zeespiegel hebben doen stijgen was het gevolg (kuch, kuch. Dacht het niet). Nee gewoon een ferme knuffel en ‘of we go!’. Het is maar een jaartje.
Na een helse terugreis in de bus (vertraging, je kan het zo gek niet verzinnen) was Vallerie eerder in Assen aangekomen dan ik weer in Limerick. Uiteindelijk na 5,5 uur toch aangekomen in Limerick. Het was donker en stil in mijn kamer. Dat zou ook bijna de hele week zo blijven. Mijn andere kamergenoten waren waarschijnlijk allemaal Ieren omdat ze zo laat pas aan zouden komen. Na een week van rust kwam afgelopen zondag de groep met medebewoners binnen. Met alle respect, een stelletje broekies eerste klas. Aardig, maar jong. Hoeft natuurlijk niet uit te maken. Maar na een korte kennismaking bleken ze in de categorie 19 – 21 jaar te vallen. Nog steeds niks mis mee, maar ze hadden het wel voorzien op een avondje flink zuipen nadat ze de zomer thuis hadden doorgebracht onder de vleugels van vaders en moeders. Punt van kritiek is wel dat de ‘Village Manager’ naast ons woont dus praktisch gezien alles kan horen. Ik vind dat geen probleem, want dan weet je zeker dat je weinig last hebt van geluidsoverlast, had ik het even lelijk mis zou later blijken.
De avond vorderde met een goede vaart, nadat ik mijn kamer al was uitgeschreeuwd door al het lawaai ging ik voor de methode ‘if you can’t beet them, join them!’ Het geschreeuw ging nog even door en om 21.30 kwam de security binnen wandelen dat we allemaal op straat zouden worden gezet als we niet snel ons volume naar beneden zouden bijstellen. Doordat sommige van de jongens (13 stuks in totaal) compleet kapot waren van het drinken kwam er weinig zinnigs meer uit. Na nog een paar borrels gingen ze op stap. Omdat ik niemand kende en ze wel aardig waren ben ik ook mee gegaan op stap. Het was gezellig, maar ik voelde me wel net een opa tussen al het gepeupel. Om 24.00 had ik het dan ook wel gezien en ben naar huis gegaan. De volgende dag was het 11 uur dat er op de deur werd gebonsd. De Village manager moest even haar gram komen halen over de avond ervoor. Ze moest de televisie wel zo hard zetten en nog steeds kon ze ons luid en duidelijk er doorheen horen. Als 4 kleine jongens zaten we aandachtig te luisteren en ja te knikken. Tijdens dat gesprek was ik er al klaar mee. Die jongens gaan dit een heel jaar zo volhouden. Dit kat en muis spel tussen wat wel en niet mag. Ze had de deur nog niet dicht getrokken en ze lachten volop en vonden het fantastisch. Een uurtje later was iedereen vertrokken voor hun eerste college. Mijn colleges begonnen pas op dinsdag dus kon ik rustig aan doen. Het hele jaar met deze ‘jochies’ opgescheept zitten is echt te veel van het goede. Daar betaal je dan een gruwelijk vermogen voor… Na even denken ben ik bij de village manager binnen gestapt en heb haar uitgelegd dat ik er niet voor heb gekozen bij jonge jochies die net in het 2e jaar zijn beland in huis te komen. Ze gaf direct toe dat ze niet goed naar mijn aanmelding had gekeken en ik een andere woning zou kunnen krijgen waar meer postgraduate studenten zitten. Na kort nadenken heb ik voor de optie gekozen en heb mezelf maandagmiddag verhuisd van ene appartement aan een appartement 200 meter verderop. Jammer was het wel, want ik had net alles ingericht in het appartement. Maar goed het was even niet anders.
Het nieuwe appartement deel ik met drie andere mannen in de leeftijd van 43, 33 en 27. Dat past mij stukken beter. Geen Nickelodeon maar BBC op de televisie. Na een middag van sjouwen met kleren en de voorraad eten & drinken die ik al had ingeslagen toen er nog wel een auto tot de beschikking stond was ik wel even zoet.
Uiteindelijk alles weer op plek en kennis gemaakt met mijn Iranese, Egyptische en Ierse medebewoners. Toffe gasten, goed gevoel voor humor en stukken verfijnder dan de ‘jochies’ uit het vorige huis.
Colleges
Na een fijne tijd van verkennen op de campus en een oriëntatie die vrijdag plaats had gevonden kon dinsdag worden aangevangen met de colleges. Eindelijk, naar lang wachten en uitkijken naar dit moment was het zover! Kennis vergaren!
Na de eerste 4 colleges van deze week is me wel wat duidelijk geworden, lezen moet een heel grote hobby gaan worden. Onderhand is dat het ook al geworden. Gemiddeld moeten we ongeveer 20 papers per week lezen. Niet alleen research papers, maar voornamelijk (85%) review papers. Heerlijke stof, dat wel, maar verschrikkelijk veel. Maar goed om wat te leren moet je er wat voor over hebben.
Momenteel zit de week al goed vol met lezen dus. De eerste deadline voor inleveren van een opdracht is maandag. Een mooie start dus.
Ik kan maar één ding zeggen. Ik heb er enorm veel zin in en zie er erg naar uit om dit jaar te vlammen en volgend jaar rond deze tijd met een verschrikkelijk lelijk zwart pakje te lopen en mijn diploma te mogen ondertekenen. Dat zou zo’n ultieme droom in vervulling zien gaan!
Dat was het voor nu!
Liefs,
Maarten
-
14 September 2013 - 21:44
Marian Flokstra:
Jeetje Maarten wat een verhaal!
Valleie dus alles voor niks schoongemaakt, kan me wel voorstellen dat je dat geen jaar kunt volhouden, en al helemaal niet als je zoveel moet lezen.
Is dezekamer ook wel naar je zin?
Heel veel succes!! -
15 September 2013 - 10:46
Martin:
Veel succes in ierland en veel lees plezier daar groetjes uit oldemarkt -
15 September 2013 - 16:41
Roelof:
Hey Maarten, heel veel succes! -
16 September 2013 - 07:48
Albert Veldhuizen :
Maarten, wat een mooie ervaring nu al voor je. Leuk dat je ons op de hoogte houdt. Tip van mij , hou de regen daar, wij hebben al genoeg (ha, ha). Geniet van het land en de studie en ik hoop dat je , je kennis straks kunt toepasen in een fantastische job.
Hartelijke groet,
-
22 September 2013 - 13:47
Maarten Bosma:
Dank jullie wel allemaal!
De huidige kamer en huisgenoten zijn top! -
23 September 2013 - 20:45
Tineke.:
Hey maarten,
Leuk om je zo te kunnen volgen! ! Wens jou veel plezier en succes!
Liefs fredje en Tineke. -
23 September 2013 - 20:54
Marloes Hagels:
Leuk om jou blog te lezen. Prachtige schrijver!
Wat een ervaring in zo'n korte tijd.
Heel veel succes dit jaar met alle nieuwe kennis vergaren!
Veel liefs Marloes
-
24 September 2013 - 21:29
Rudolf Wielink:
Hey maarten goed bezig jonge.
Leuk verhaal en ik kan me dr helemaal in verplaatsen.
Succes en zie wel meer ervaringen van jou verschijnen.
Groet Rudolf -
25 September 2013 - 11:12
Inge:
Hoi Maarten,
Lees je verhaal nu pas, maar heb uiteraard al wat verhalen her en der gehoord. Leuk dat we je op deze manier kunnen volgen. Met deze instelling, maak jij je droom wel waar ;) Heel veel succes en veel liefs uit Nederland!
-
25 September 2013 - 14:29
Aline:
Beste Maarten, Enig om je op deze manier te volgen, alhoewel je moeder mij ook op de hoogte houdt!
Ik wens je heel veel succes het komende jaar! Gr. van de Molenwijk, Aline
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
